Natuurlijke therapie
Mijn benen worden langer en sluiten losjes en naadloos rond zijn ribben en buik. Zijn aangename, wollige warmte stelt mijn dijen gerust. Heupwiegend op het ritme van zijn stappen hoor ik de wind, die ruisende kietelspelletjes speelt met de lange, elastieken takken van de nog on-geknotte knotwilgen langs de dijk. En met mijn haren die zachtjes rond mijn gezicht slierten. Zijn passen worden langer en hij briest lichtjes, oortjes naar voren gepunt, blik op de horizon. Ik voel mijn uitademing steeds langer worden, mijn buik doet mee. Ondertussen strekt mijn glimlach zich van binnenuit uit van mijn ogen en lippen, via het hart en de buik, helemaal naar mijn bungelende enkels en tenen. Ik ben in de wereld. En alles is goed.
Dieren, en in het bijzonder paarden, hebben altijd al een magische aantrekkingskracht op mij uitgeoefend. Het is niet gek, want ze brengen stilte en rust. Uit het hoofd. In het lijf. De wereld verschijnt in mij. Alleen hier bestaat. Alles is nu. Ze faciliteren het ultieme vrijheidsgevoel. Waardoor ik besef dat ik vrijheid bén. Heerlijk om niet te hoeven formuleren, denken, praten. Alleen maar te voelen. En aanwezig te zijn bij alles wat zich binnen in mij aandient. Paarden zijn mijn natuurlijke therapeuten en de allerbeste Zen-coaches. Al rijdend komt er van alles op. Verdriet. Ik kijk het aan, een traan laat een nat spoortje achter op mijn wang. Het is goed, zoals het is.
In de psychologie gaat men ervan uit dat trauma geheeld kan worden door erover te praten. Men meent dat wij ons brein zijn en gaat uit van de werking van de hersenen. Er worden analyses gemaakt van denkstructuren en gedrag en men duidt waar het vandaan komt en hoe dit gedrag veranderd kan worden. Spiritualiteit daarentegen gaat niet over denken of gedrag, maar primair over de vraag ‘Wie ben ik?’ Het gaat over het vinden van onze essentie die voorbijgaat aan denken en gedrag. Tijdens menige retraite heb ik – in stilte samen met anderen – ervaren dat er juist zonder te praten van alles in mij loskomt. Al dat ongemerkt opgepotte verdriet, alle verwarde boosheid en alle teleurstelling. Het komt op. Ik voel het. En ik hoef er niets mee te doen. Zelfs niet loslaten. Want in de stilte laat het mij los.
In de weken na een retraite probeer ik stilte zo lang mogelijk te koesteren. Geen televisie of radio, niet afspreken met hoofdige mensen, niet bezig zijn op sociale media… Dat was lastig, vooral als je je geld verdient met het geschreven woord. Woorden zijn ook overal, en worden op alle mogelijke manieren geuit. Geen ontkomen aan. Die vindt dit, de ander vindt dat. Er is zwart, er is wit. De nuance ontbreekt. Wat rest is ‘goed’ en ‘slecht’. Zodra ik het geklets weer binnen liet komen, veranderde dat grote eenheidsgevoel algauw weer in een klein, afgescheiden zelfje. Dat ook van alles vindt en roept.
Het is nu de kunst om de woorden wel te horen, maar er als het ware doorheen te zien en luisteren. Me niet te laten afleiden door de woorden zelf, die slechts een instrument zijn, maar me direct te verbinden met de essentie erachter. Met zachte ogen kijken naar wat werkelijk is. Net zoals een paard, dat naar ons kijkt en ‘ziet’ wie we werkelijk zijn. En daarop reageert, en niet op onze woorden. Tegen een paard kun je ‘stop’ zeggen. Maar als je lichaamstaal niet hetzelfde zegt, loopt het lekker door je heen. Een paard luistert alleen als je congruent bent: als wat je zegt, doet en voelt één is met wie je werkelijk bent.
Ik ga weer even voor een ritje.
Auteur: Viola Robbemondt voor House of TXT
