Een tijdje geleden hoorde ik deze vraag: Is het leven van jou of ben jij van het leven? Deze vraag landde ergens in mij, precies op het moment dat er een verschuiving in mezelf plaatsvond. Ik voelde ineens heel duidelijk dat ik kan switchen; Of ik wil iets (bereiken, doen), of de levensstroom brengt me ergens. Het eerste kost energie, het tweede gaat als vanzelf. Het vraagt me om los te laten wat ik dacht te weten, wat ik dacht te willen, wat ik dacht voor te stellen. Het is een mooie ontdekking, maar tegelijkertijd voel ik heel veel verdriet. Ik neem afscheid en dat gaat niet zonder slag of stoot.

Ik ervaar het als een worsteling. Je zou denken dat als je het eenmaal ziet en doorhebt dat je je mee kunt laten voeren op de levensstroom, dat het dan makkelijk(er) is. Ik begin door te krijgen dat ook deze gedachte niet klopt. Het lijkt wel dat hoe meer ik los laat, hoe harder ik tegen oude patronen en overtuigingen aanloop. Misschien ook wel logisch, het is een afpel-proces. Hoe verder je komt, hoe vaster de laagjes zitten.

Nieuwe werkelijkheid

Na een pittige ziekte periode is mijn leven niet meer zoals het was. Alles is veranderd, vooral hoe ik naar het leven kijk. Ik worstel met deze nieuwe werkelijkheid. Alles waarvan ik dacht dat het er toe deed, belangrijk was blijkt een illusie. Pijnlijk, verdrietig en tegelijk bevrijdend. Verwarrend zou je het ook kunnen noemen.

Mijn lichaam is anders, mijn energie nog niet de helft van wat het ooit was, op mijn werk sta ik niet meer op de voorgrond, mijn eigen bedrijf gestopt, eigenlijk als ik eerlijk ben krijg ik mijn eigen huishouden niet eens echt goed voor elkaar. Tegelijkertijd voelt het ook als een bevrijding. Het hoeft ook allemaal niet meer, ik hoef het allemaal niet meer (alleen) te kunnen, het is niet belangrijk. Langzaam begin ik te voelen wat er wel is. Los van de vorm “zijn” we gewoon. Er is geen vorm beter of slechter, meer of minder.

De levensstroom

Soms voel ik de levensstroom heel krachtig door me heen stromen, maar soms ook helemaal niet. Het leven brengt me vanzelf waar ik moet zijn. Ik vertrouw erop dat alles gaat zoals het moet gaan. Ik ben benieuwd naar wat het leven in petto heeft voor mij, want ik heb zelf namelijk echt geen idee. Zijn met wat er is en met wat zich aandient.

In de Yoga Vasishtha en ook in de Bhagavad Gita wordt steeds benadrukt dat je deze waarheid steeds weer moet overwegen en er op moet reflecteren. Iedere dag een stukje lezen in dit soort geschriften geeft me toch ergens houvast en richting. Het zorgt ervoor dat ik me blijf herinneren dat dit leven niet van mij is, maar dat ik van het leven ben.

Ingrid Jansen