Al sinds vorig jaar na de zomer bleef het maar door me heen spelen; dharma en svadharma, als thema voor mijn komende zomer retraite(s) in Brognon. Hét grote thema uit de Bhagavad Gita. Het zocht en zoekt me vanuit het ‘kosmisch veld’ steeds weer op.

Dharma als dat wat alle wezens en de schepping ondersteunt, de universele wetten of orde die de schepping in stand houdt, maar vooral ook de creatieve kracht, de levenskracht die door iedereen en alles heen stroomt.

Die enerzijds, en zeker in deze tijd waarin wij leven, in gevaar is en beschermt dient te worden, en anderzijds, vanuit een ander perspectief gezien, onaantastbaar is: het onaantastbare in ons is. Zoals Mehdi het onlangs zo treffend verwoordde.

Het heeft dit afgelopen jaar een zelfonderzoek in me in gang gezet, niet moedwillig, maar vanzelf: als zachte voortstuwende kracht uit een ander, dieper gelegen veld.

Roep naar ‘huis’

Duidelijk en zeker is dat we het contact met onze dharma, met het fundament en onze (creatieve) levenskracht met name in deze tijd vaak kwijt raken. Dat de mensheid die in het algemeen steeds meer kwijt lijkt te raken; het natuurlijke bestaan, de basis van ons aardse en menselijke, menswaardige leven.

Dat het zowel voor ons eigen welzijn als dat van de wereld van groot belang is om deze verbinding weer te voelen. En voorbij aan verbinding, want dat veronderstelt dat er twee zijn waarvan de ene met het andere verbonden wenst te zijn (wat wel het startpunt is), nog méér als antwoord op een roep naar ‘huis’. Weer samen mogen vallen met dat wat we ten diepste zijn: Eén Zijn. Ons hier weer op af te mogen stemmen. Uit de identificatie mogen stappen met ons lichaam, onze mind, al onze ideeën over wie we denken te zijn en over wat we denken dat leven is. Inzien dat dat al die ideeën en gedachten maar wolkjes zijn die aankomen en weer wegdrijven, of golven die opkomen en weer opgaan in de oneindige tijdloosheid van de oceaan.

Vertrouwen

In plaats van ons leven te (laten) bepalen en vorm te geven vanuit de beperkte ruimte van de mind met haar steeds wisselende ideeën of door de buitenwereld; ons leven vorm te mogen laten krijgen  door dat wat de levensstroom, de levenskracht, met al haar scheppende creativiteit ons wenst aan te reiken. Mits we haar stem weer horen en verstaan. Mits we iets los durven te laten, onze vasana’s (latente neigingen en conditioneringen) niet meer blindelings volgen. Als we durven te vertrouwen op iets wat daaraan voorbij is. Wat we altijd Zijn, nooit niét kunnen zijn.

Durven vertrouwen kunnen we alleen als we zelf weer durven voelen, bereid zijn ons te openen voor dat wat altijd geduldig op ons wacht. Dat wat ons samen met al onze innerlijke onrust, verdriet en lijden zo graag liefdevol in zich op wenst te nemen. Zonder dat we verdwijnen. Maar juist om ons vervolgens een heel andere, ruimtelijke, lichtere, krachtigere werkelijkheid te bieden.

Ieder mens op zijn eigen manier

Ieder mens heeft en dient zijn eigen svadharma, pad, te volgen.

De yoga-satsang die ik afgelopen woensdag gaf liet dit zo mooi zien: hoe iedereen na een meditatie die heel eenduidig naar hetzelfde Zijn en Zelf verwees, met eigen woorden, eigen klank en kleur, in eigen sfeer en geur zou ik bijna zeggen, datzelfde Zelf of Zijn met unieke authentieke eigenheid verwoordde en liet meevoelen, uitstraalde in alles wat hij/zij is. Dat ieder zijn eigen ingang heeft, dat naar hetzélfde verwijst. En aan dat zelfde Ene op eigen manier uitdrukking geeft, uit. Dat ieder-één hetzelfde beschrijft, waarbij het gesproken woord maar een klein deel is van dat wat iemand door zijn of haar Zijn overbrengt. Svadharma is wonderlijk uniek en gaat tegelijkertijd over het meest universele wat er is; het is een wonderschone uitdrukking van éénheid in diversiteit.

Onderzoek

Ik ben op onderzoek gegaan, en het blijft eindeloos in me doorwerken. Ik ben gaan voelen dat dharma en svadharma te maken hebben met een gemanifesteerde kracht, de levenskracht, de creatieve scheppende kracht, en daarom voor ons als mens wat dichterbij liggen waardoor het wat makkelijker te ervaren is. Terwijl het tegelijkertijd een meest grootse stap en omkering is als je weer afgestemd mag zijn op de dharma en daarvanuit mag leven. Als je je bestemming mag vinden. Als je je leven op een bij jouw passende en unieke manier vorm mag laten krijgen (svadharma).

Maar er blijft iets in me roepen, vanuit nog dieper gelegen regionen. Vanuit daar waar ook deze krachten weer in oplossen, én waarvanuit deze krachten ontstaan als eerste manifestatie van het ongemanifesteerde. Vanuit dat wat we het Zelf noemen, het Absolute, het Pure Bewustzijn, wat nog vóór al het geschapene, de schepping en al haar krachten ligt. Wat altijd ís. Tijdloos en onvergankelijk, onaantastbaar, stil en verstillend, en vol licht en potentie. Dat waar alles één en onverdeeld is. Dáár komt de ultieme roep vandaan.

Ik verheug me erop om komende zomer mijn retraites aan deze thema’s te wijden, om sámen te onderzoeken en te voelen wat onze meest natuurlijke aard en staat is. Onze dharma, svadharma en ons Zelf te ontdekken. En of we daarvanuit zouden mogen leven, hoe dat dan zou zijn…zowel voor onszelf als voor het grotere geheel.

Mocht je interesse hebben: in de retraite van 7-13 september is nog plek.

Yvonne Mekaoui