Een nieuwe manier van kijken
De queeste: van de wereld van vorm naar de diepe verbinding en onthechting
Het denken in vorm…. De vorm kan tot hulp zijn op de weg naar het zien van de realiteit van het Zelf. De vorm kan, bij afwezigheid van bewust kijken, ook leiden tot verwarring, verkramping. De boom en de takken kunnen helpen om die ene ster te vinden. Als de blik echter gericht blijft op de boom en de takken, zal de ster nooit in zicht en bewustzijn komen. Dit Weten en dit Voelen is zo helpend in dit leven waarin vorm alles is om je heen. Is zo helpend in het onthechten, het loskomen van de vorm, het hoofd, de geest en voor mij is dat wat het leven is…. De queeste en het leren om steeds meer zoveel mogelijk bij dit Weten en dit Voelen te blijven. In deze wereld van vorm, waarin de aandacht wordt ingenomen door zoveel impulsen, zoveel vormen, zoveel fysiek…. Steeds weer de blik op de boom en de takken en steeds weer en meer en sneller het bewustzijn om los te komen van die vorm en door de vorm en boom en takken heen te kijken en voelen.
Verschillende bronnen, dezelfde boodschap en beweging
Via geschriften als de Yoga Vashista, de Ashtâvakra Gîtâ, Savitri, de Gita…. Die, allemaal op hun eigen manier, met hun eigen energie en trilling en kleur dezelfde boodschap en beweging brengen. Via het lichaam, omdat (voor mij in ieder geval) het lichaam de wijsheid in zich bergt. Het lichaam weet het allang, het is het hoofd dat steeds weer de verwarring brengt. Aan de haal gaat met prikkels, impulsen, oordelen en daarmee weer een volledig eigen werkelijkheid creëert die schuurt. Het zijn allemaal bronnen die leiden naar vervulling van die diepe wens naar verstilling en heelheid.
Voorbij het denken komen
De ruimte maken om op de bank te kruipen met deze literatuur, om de natuur in te trekken en te wandelen, om muziek te maken….. in deze wereld van vorm en impulsen, die er nou eenmaal zijn, allemaal horen bij wat we hier te doen hebben, weet ik dat dat mijn zegeningen zijn. Dat dat mijn hulpbronnen zijn om weer tot rust en verstilling te komen, zodat ik weer kan Weten, kan Voelen.
En dat vraagt letterlijk ruimte maken, aandacht houden, daar hoort het woord discipline bij en ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik altijd de discipline heb en laat zien om in deze rumoerige wereld van impulsen altijd zuiver en bewust te blijven. En tegelijkertijd groeit het bewustzijn met elke keer dat ik verdwaal. Elke keer dat ik het terug kan pakken, steeds sneller, steeds bewuster en steeds zachter, groei ik en wordt mijn verticale verbinding steviger. En bij dit groeien hoort ook de acceptatie dat dit óók de realiteit is waarin we leven, de zachtheid om van mezelf te accepteren dat dit de balansoefening van mijn leven is.
Een retraite in Brognon
Onlangs was ik een week in Brognon. Alleen zijn op die heerlijke plek van verstilling en bezinning. Even letterlijk fysiek afstand nemend van wat ik, in werk, te doen heb, te brengen heb. Dobberend op de vraag of mijn rol en bijdrage nog kloppend is. De afstand, de plek helpt om weer even echt bij mezelf te voelen en ik was verrast. Die heerlijke plek van verstilling en bezinning is dat écht volledig. Én Brognon is ook een plek die leeft, het huis leeft en in het huis wórdt geleefd. En daarmee is ook zo’n fijne plek van verstilling en bespiegeling een inspiratiebron voor balanceren met impulsen en hoe je geest daarmee aan de haal kan gaan. Haar eigen werkelijkheden creëert. En me dat realiserende en vanuit dat bewustzijn kijkend naar mezelf, mijn werk en mijn bijdrage daar, gaf deze week een volledige perspectiefshift.
Een nieuwe manier van kijken
Er is níets fundamenteel veranderd aan de opdracht die ik heb of de context en dynamiek waarbinnen ik die te vervullen heb. Er is wel iets fundamenteels veranderd aan de manier waarop ik kijk, doordat ik ben gaan zien welke werkelijkheid ík creëer. Waarom concrete resultaten zo belangrijk voor me zijn, dat ik ernaar neig om dat patroon van mij te projecteren op de wereld en als een gegeven te zien waar ik geen invloed op heb…. Ik kon ineens (op dit stukje) zien dat ik geen onderscheid meer maakte tussen mijn lens en de wereld. Dat mijn lens voor mij de werkelijkheid was geworden, terwijl ik daar met mijn patronen mijn eigen kleuring in breng en die kleuring niet ‘waar’ is. Positie innemen creëert realiteit. Ik ben me bewust geworden van mijn positie en hoezeer de daardoor ontstane realiteit schuurde. Daarmee is mijn positie gewijzigd en de nieuwe realiteit is (op dit moment) een bevrijding…. En tegelijkertijd ook gewoon een nieuwe realiteit… een nieuwe kleuring in mijn lens en nog steeds de door mijzelf gecreëerde werkelijkheid. Alice’s rabbithole waar ik soms schurend en soms met een grinnik naar kan kijken.
Het steeds meer loskomen van vorm, eigen gecreëerde werkelijkheid is een wonderschoon, prachtig en pittig pad dat echt voor iedereen begaanbaar is. Het bestuderen van de indiase (en andere) literatuur en de verstilling en bespiegeling in retraites zijn daarbij een enorme hulp en inspiratiebron. Ik ben dankbaar dat ik hiermee in aanraking ben gekomen en dit proces in mij nooit meer stopt.
Auteur: Martine Beverdam
