Het mysterie van het lot

De les van het bloeiende gras

Le Domaine St Antoine is een vreemd retraitecentrum. Mensen komen er tot rust, maar dieren ook. Dit jaar waren er weer heel veel broedende vogels. Bijzonder is dat er ook weer een vossenfamilie onder de Yogazaal zit en dat we drie jonge vossen in de tuin hebben. Dit jaar is er zelfs even een wasbeer komen wonen onder het dak van het nachtverblijf. Hij is ondertussen weer vertrokken. En natuurlijk zijn de bijenvolkeren ook weer komen wonen in de muur en in de schoorsteen van het grote huis.

Maar dat is nog niet alles. De bomen en planten leren ons ook heel veel. Dit jaar wilde het gras ons iets leren. Het voorjaar was erg nat. Hierdoor kon het gras niet goed gemaaid worden met de tractor en de cirkelmaaier. De klepelmaaier kon ook niet ingezet worden, want dan zou de gehele grasmat vernield worden. Dus werd besloten om het grote achterveld maar te laten tot het droger zou worden. Maar nog voor de grond  voldoende droog was begon het gras heel snel te groeien en te bloeien. We dachten dat we het maar moesten laten en het later zouden maaien, maar dan ook om het hooi te oogsten.

Normaal beschouwen we de grond als tuin: mooi gemaaid, fijn om op te spelen, maar het heeft een prijs. Door het vaak te maaien kan het gras niet bloeien en veel bloemen worden al weggemaaid voordat de bloemen zaad kunnen maken. Dit jaar was het anders en we hebben er veel van geleerd. Het gras is onderdeel van een ecosysteem. Dit jaar heeft het kunnen bloeien en heel veel zaad kunnen maken. Een paar weken geleden is het gemaaid. Onze cirkelmaaier was te klein en onze tractor ook. Gelukkig had Eric, de boer die ons vaak helpt, een grotere tractor (50 pK) en een ‘boeren maaier’ gekocht.

Daarmee kon het gras gemaaid worden. Het was prachtig weer en het gras droogde snel. Door het met de bandhooier om te keren, kon het zaad gemakkelijk vrijkomen. Tientallen kilo’s zaad zijn nu uitgestrooid over het veld. En niet alleen van het gras, ook van de bloemen.

Een oude boer uit de omgeving wilde het hooi graag hebben als voer voor zijn paarden. Hij kwam het persen tot kleine balen. De boeren weten meer van het weer dan mijn “Weer online” App. Volgens mijn App zou het nog lang droog blijven, maar de boeren voelden dat het weer aan het omslaan was. Snel kwamen zij en werkten hard om het hooi te oogsten. ’s Middags om half vijf was het klaar. Het veld was ingezaaid met zaad, het gras was gedroogd tot hooi en de paarden hebben voer voor weken.

’s Avonds begon het te regenen en we voelden opnieuw dat alles met elkaar verbonden is.

Lopen met Thay

Thich Nhath Hanh overleden

In deze eerste blog wil ik stilstaan bij het overlijden van de boeddhistische monnik Thich Nhath Hanh. Thich Nhath Hanh overleed op 22 januari j.l. op 95-jarige leeftijd in het klooster in Vietnam waar hij als zestienjarige jongen introk om zenmonnik te worden. Zijn leven stond in het teken van vrede. Na zijn training in het klooster betrok hij een tempel in Saigon en ontwikkelde hij een geëngageerde vorm van boeddhisme. Een door hem opgerichte hulporganisatie hielp oorlogsslachtoffers van beide zijden van het conflict tussen Noord en Zuid Vietnam. Het communistisch bewind kon zijn activiteiten niet waarderen en in 1966 moest hij Vietnam ontvluchten. Hij kwam terecht in Frankrijk en stichtte daar een bloeiende gemeenschap van monniken en leken: Plum Village. In talloze ontmoetingen en via lessen, lezingen en tientallen boeken en gedichten heeft Thich Nhath Hanh wereldwijd de harten van heel veel mensen geraakt. Zijn volgelingen noemen hem liefdevol Thay. Uit zijn manier van leven en uit zijn woorden spreekt een diep gevoelde compassie met de mens en het menselijk lijden. Zijn bekende gedicht ‘Noem me bij mijn ware namen’ is hiervan een indringende uitdrukking. (De tekst van het gedicht vind je aan het eind van deze blog.). Ik heb Thay nooit zelf ontmoet, maar in de lessen van mijn leraren komt hij regelmatig voorbij.

Thich Nhath Hanh ontwikkelde het begrip ‘interbeing’. We zijn altijd ‘interbeing’, in relatie met alles wat ons omringt. Van heel dichtbij tot onvoorstelbaar veraf, van mensen, dieren, planten, de aarde, voedsel, de lucht, de wolken, de zon, de sterren tot en met de hele kosmos. Dit verbonden zijn is niet statisch, maar een proces van veranderen met alles wat voortdurend in verandering is. Deze verbondenheid kunnen we meer ervaren naar mate we stiller worden. Misschien is daarom het samen zitten in stilte zo krachtig.

De meditatiepraktijk van Thay

Als meditatiepraktijk ontwikkelde Thay, naast het zitten in stilte op een kussen (zazen), het langzaam, stapje voor stapje aandachtig buiten lopen en ademen. Over zijn leven is een prachtige documentaire gemaakt waarvan de uitnodigende titel ‘Walk with me’, verwijst naar dit meditatieve lopen in de natuur.

Om conflicten tussen mensen in zijn gemeenschap te helpen oplossen, ontwikkelde hij een methode waarbij je elkaar een zogenaamde vredesnotitie stuurt en uitnodigt voor een ontmoeting waarbij je niet met elkaar praat, maar om beurten naar elkaar luistert. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het wonderlijk goed werkt.

Hoe zag Thay zijn eigen sterven?

Over hoe Thay zijn eigen sterven zag, is een grappige anekdote. Een volgeling van Thay, wilde in haar tempel in Vietnam voor hem een stupa (Boeddhistisch grafmonument) bouwen. Thay vond het niet nodig, maar ze had de stupa al gebouwd. “In dat geval” zei Thay, “maak dan voor de stupa een inscriptie die zegt ‘Ik ben niet hierbinnen.’ En als mensen dit niet begrijpen,” vervolgde hij, ”voeg dan nog een zinnetje toe: ‘Buiten ben ik ook niet.’ Als mensen het dan nog steeds niet begrijpen, voegen we nog een derde regel toe: ‘Als er iets is, dan kun je het vinden in je manier van ademen en lopen.’” Zo kunnen we nu allemaal nog lopen met Thay, zelfs al hebben we hem niet in levende lijve ontmoet. Hoe wonderlijk! Laten we zo nu en dan aandachtig lopen en ademen met Thay.

Zenmeditatie op de Cynham is wekelijks op donderdagavond van 20.00 uur tot 21.30 uur. Samen in stilte zitten, staat centraal. Je bent van harte welkom. Aanmelden kan via 06-47 09 89 50 of bgfaber@gmail.com.

Noem me bij mijn ware namen

Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,
want zelfs vandaag kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde
als een knop aan een lentetak,
als een jong vogeltje met tere vleugels,
dat leert zingen in zijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de
dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich aan het oppervlak van de rivier ontpopt
en ik ben de vogel die, als de lente komt, precies op tijd is
om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van
de vijver en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich
met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen zo dun als bamboestokjes
en ik ben de wapenhandelaar
die moordwapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarige meisje,
vluchteling op een klein bootje,
dat zich in zee werpt,
nadat ze verkracht is door een zeepiraat.
En ik ben de zeepiraat, mijn hart nog niet in staat tot
begrijpen en liefhebben.
Ik ben een lid van het Politbureau,
met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die,
langzaam stervend in een heropvoedingskamp,
zijn ‘bloedschuld’ aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol
dat zij de vier oceanen vult.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen
zodat ik al mijn huilen en lachten tegelijk kan horen,
zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,
zodat ik kan ontwaken
en de deur van mijn hart open kan blijven,
de deur van mededogen.

Uit het boek ‘Iedere stap is vrede’ van Thich Nhath Thanh

(Bron: mindfulcommuniceren.nl)

Bernard Faber

De familie als sanga

Kinderen zijn de toekomst

Vanaf het begin van de Stichting Filosofie en Meditatie (SFM) in 1995 hebben wij een aantal regels omarmd. Eén daarvan is afkomstig van Gandhi die zei: ‘ik ben zeer geïnteresseerd in de waarheid, mits het een kind is uit te leggen’. Een andere komt uit en toespraak van het Indianenopperhoofd Seattle: ‘wat vertellen jullie je kinderen zodat zij vol verlangen uitzien naar de dag van morgen?’

Kinderen zijn de toekomst. Alles wat wij leren en belangrijk vinden in het leven, wil je op de een of andere manier graag delen met je kinderen. En dat blijft niet beperkt tot je eigen kinderen; het gaat om alle kinderen.

Het jeugdwerk binnen de SFM

Jeugdwerk is dan ook een belangrijk thema binnen de SFM. De afgelopen jaren is heel hard gewerkt aan het filosofiecurriculum, de meditatie (onlinecursus, vidya-meditatie, online cursussen en boeken geschreven) en de retraites (uitbreiding van het programma, verbouwingen in het retraitecentrum Le Domaine St Antoine en mogelijkheden creëren voor individuele retraites in Egmond en Brognon). Doordat er steeds meer hulpvragen bij ons komen, hebben we de Integrale Gezondheid weer opgepakt. Deze lijn was altijd al aanwezig in de SFM, maar is nooit zo op de voorgrond getreden. Recent hebben we het Integraal Gezondheidsinstituut Nederland opgericht (www.integraalgezondheidsinstituut.nl). Nu is het de hoogste tijd om een extra impuls te geven aan jeugdwerk.

In het verleden hebben we veel aandacht besteed aan de jonge kinderen. Jarenlang hebben we een kinderkring gehad voor kinderen tussen 6 en 12 jaar. Vervolgens kwamen daar de tieners bij, ook een prachtige doelgroep. Toch hebben we het gevoel dat onze huidige tijd nog iets extra’s nodig heeft. De wereld is zo egocentrisch en individueel gericht geworden. Als we zo doorgaan verliezen we de kracht van samenwerken en samenleven. Dit willen we nu oppakken.

Als we onze kinderen het beste willen geven

Recent kwamen we (weer) een prachtig stuk tekst tegen van Thich Nhat Hanh dat hier helemaal op aansluit[1].

‘We kunnen niet op onszelf staan. We kunnen alleen onderling verbonden zijn met iedereen, onder wie onze voorouders en toekomstige generaties. Ons ‘zelf’ bestaat enkel en alleen uit elementen van niet-zelf. Ons verdriet en ons lijden, onze vreugde en onze vrede hebben hun wortels in de maatschappij, de natuur en de mensen met wie we leven. Als we met aandacht leven en diepgaand kijken beoefenen, zien we de waarheid van onderlinge verbondenheid.’

Als we werkelijk onze kinderen het ‘beste’ willen geven van wat wij hebben geleerd en ervaren, dan zouden we een oprechte inspanning moeten leveren om onze families tot een sangha te transformeren. Dat is de plek waar een het focus ligt op authenticiteit, op wie je in werkelijkheid bent, waar veiligheid is, waar iedereen gelijkwaardig is, waar gewerkt wordt voor het ‘geheel’ en niet alleen voor het welzijn van een individu en last but not least, waar diversiteit wordt gewaardeerd en niet dat ‘iedereen hetzelfde’ is.

De Familieretraite in Brognon

De Familieretraite in Brognon (24-30 juli 2022) zal dan ook in het teken staan van ‘de familie als sanga’. Wat is ervoor nodig om een familie te transformeren tot een ‘echte’ sanga?

Met de steun van zelfs maar één enkel mens ontwikkel je evenwichtigheid en dan kan je later anderen een helpende hand bieden….

….Voor mensen die vervreemd zijn van hun familie, hun cultuur of hun maatschappij is het beoefenen soms moeilijk. Zelfs als ze jarenlang intensief mediteren, is het voor hen moeilijk te veranderen zolang ze geïsoleerd blijven.’

Laten we de ‘sanga’ niet exclusief maken en reserveren voor een ‘groep spirituele zoekers’. Laten we de sanga naar het leven van alledag brengen en om te beginnen naar onze families.

[1] Thich Nhat Hanh, Leren over liefde, Servire 2e druk 2008, pag. 136-144.

Verslag van de reis naar Lesbos

Waar te beginnen

Inmiddels ben ik weer op Nederlandse bodem.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen – of waar ik moet ophouden. Misschien het meest confronterend na deze lange week was mijn reis terug. Het gemak waarmee ik kon reizen (ik hoefde alleen mijn boarding pass te laten zien – en op een irritant mondkapje na was er niets van corona te merken; ik kon zo doorlopen naar het vliegtuig) stond in schril contrast met de moeilijkheden die de vluchtelingen ervaren in hun reis naar het vasteland van Europa. Het vliegtuig – vol met Nederlandse pensionado’s die van hun spotgoedkope zonvakantie hadden genoten net buiten het hoogseizoen – trok zich niets aan van landgrenzen.

Een week vol tegenstrijdigheden

Maar goed, dat was alleen nog maar de terugreis. De week zelf was intens, vermoeiend, prachtig en vol tegenstrijdigheden. Misschien zoals ik had verwacht (of gehoopt), maar ook weer volledig anders. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. We hebben weinig geslapen, (veel) gelachen, gevloekt, beetje gehuild, maar vooral: keihard gewerkt. We waren deze week met een klein team: Truus, Rachid, Merel en ik. We kwamen van heel andere plekken, met een totaal andere achtergrond, leeftijden, karakters en eigenschappen, maar met een gemeenschappelijk doel: helpen, ook al is het maar een druppel in de oceaan. (Ik heb daarnaast nog een spoor van kattenbrokjes door Lesbos getrokken… Of het ook hulp is?) Door corona waren er het afgelopen anderhalve jaar geen teams vrijwilligers meer welkom in het kamp. Het (permanente) team van Because We Carry (BWC) op Lesbos, bestaande uit een handvol jonge, sterke, gemotiveerde meiden, hebben in die tijd het volledige BWC programma in hun eentje gedraaid. Sinds een paar weken zijn er weer vrijwilligers op Lesbos. En die bleken hard nodig.

Het kamp was niet de gevangenis die ik verwacht had

Misschien het meest opvallend – en tegen mijn verwachting in – was het kamp niet de gevangenis die ik had verwacht. Integendeel, we konden makkelijk in en uit het kamp reizen. Ook de bewoners van het kamp zelf. Maar schijn bedriegt. Sommige bewoners leken meer privileges te genieten dan andere. Sommige keren werden (sommige) bewoners wel tegengehouden en andere keren weer niet. Net hoe de pet van het leger stond. Arbitrariness rules. Op zondag gaat het kamp op slot. Ook was het niet het ‘panopticon’ dat ik had verwacht: waar iedereen zei dat het nieuwe kamp beter was dan het oude Moria – meer geordend, tenten, rub halls en isoboxen op rijen, genummerd, enz – blijkt het in de praktijk nog steeds een behoorlijke chaos. Tenten staan kriskras door elkaar, uit de nummering kon ik weinig logica opmaken, en van de een op de andere dag kan de nummering van de isoboxen veranderen waardoor we de groenten en boodschappentassen niet konden afleveren omdat we de bewoners niet konden vinden. Veel interne verhuizingen, tenten en isoboxen herbergen meerdere families, rub halls 100-150 ’single men’, alles had verschillende ingangen, en veel families waren plotsklaps vertrokken, veelal naar Athene. Bovenal was het er stoffig, er was geen stromend water en er was geen enkele vorm van beschutting.

Heel veel kinderwagens

Onze week bestond uit het uitpakken en sorteren van kinderwagens (we weten nu alles van ‘bugaboos’, ‘easywalkers’, ’stokkes’ en ‘mutsy’s’), die in het kamp niet alleen dienst doen als kinderwagen, maar vooral om de zware jerrycans water te vervoeren. Ook hebben we eindeloze hoeveelheden babyflesjes, speentjes, schoentjes en zeep gesorteerd en versleept. Een ander onderdeel bestond uit voeding. In het kamp krijgen de bewoners wel eten, maar het eten is schaars en bevat weinig voedingsstoffen. BWC probeert dit gat te dichten door groente en fruit uit te delen. Zo hebben we samen met het ‘mannenteam’, bestaande uit 15-20 mannelijke bewoners van het kamp, 1600 pakketten groenten gesorteerd en bij alle bewoners van het kamp rondgebracht. Ook hebben we 140 zware boodschappentassen (met o.a. melk, noten, dadels, olie, rijst) voor zwangere vrouwen en vrouwen met kinderen tot 1 jaar samengesteld en uitgedeeld. Met een team van 15-20 vrouwelijke bewoners hebben we vervolgens twee keer een voedzame lunch gesorteerd en uitgedeeld voor dezelfde laatstgenoemde doelgroep. Op maandag en vrijdag staat de bananendistributie in de ‘foodline’ op het programma. Hier hebben we het merkwaardige fenomeen gezien dat moeders vechten voor een extra banaan voor hun kind. Ruzies gaan werkelijk over één banaan (of 5, als de mensen in de foodline corrupt blijken te zijn… Neem het ze eens kwalijk!).

Donaties zijn goed gebruikt

Dit bericht is al veel te lang. Twee dingen wil ik er nog uitlichten. Van jullie donaties hebben we onder meer ook een Griekse lunch voor het mannenteam verzorgd (op woensdag verzorgen de vrijwilligers altijd een lunch, aangezien de mannen de hele dag voor BWC werken, met een inzet en kracht die werkelijk ongelooflijk is). Onze gedachte hierachter was dat vele toeristen genieten van het heerlijke en relatief goedkope eten op Lesbos, maar de vluchtelingen nog nooit een hap Grieks hebben gegeten. Op zaterdag hebben we vervolgens een ‘beauty ochtend’ voor het vrouwenteam georganiseerd. Niet per se ‘mijn ding’, maar het was een daverend succes! Wat een gezichtsmasker, nagellak, scrub, mascara en oogschaduw wel niet kan doen! De vrouwen en hun kleine kinderen leefden helemaal op. Niet alleen eten en een dak boven je hoofd blijkt een primaire behoefte, maar ook verzorging, een aanraking, schoonheid.

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie gulle donaties. Ik heb geprobeerd alles netjes bij te houden aan inkomsten en uitgaven, dus schroom niet te vragen naar specificaties. Ook als jullie nog andere vragen hebben kunnen jullie me uiteraard mailen.

Dank,

Mirthe

(foto: now_you_see_me_moria, 11 sept 2021
https://www.instagram.com/now_you_see_me_moria/)

Mail: m.s.jiwa@gmail.com

 

 

We moeten echt op een andere manier gaan denken

De coronacrisis heeft ons veel geleerd en een aantal belangrijke problemen duidelijk zichtbaar gemaakt. Deze problemen waren er al, maar door de recente crisis worden ze nog duidelijker. Onze huidige manier van denken is niet in staat om de problemen op te lossen. Er is iets anders voor nodig. Onze manier van denken, waarnemen en handelen zijn (mede) de oorzaak voor een aantal grote crises: klimaatproblemen, vluchtelingenproblematiek, de financiële crisis en de toenemende ongelijkheid in de samenleving en nu de coronacrisis,  zijn voor een groot deel geworteld in onze manier van denken.

Het is waard om in dit verband de uitspraak van Albert Einstein te overwegen: ‘we kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt’.

Het is tijd voor een andere manier van denken! En dat is nu net het domein van de filosofie. De oude filosofieën uit Oost en West leren m.b.t. dit punt allemaal hetzelfde: leer de harmonieën kennen die ten grondslag liggen aan de gehele schepping, leer ze waar te nemen en leer te denken en te leven in lijn met deze harmonieën. Pas dan kan een mens zijn of haar leven ten volle leven. Iedere andere manier doet je zelf te kort en leidt er onherroepelijk toe dat je vroeg of laat in conflict komt met je omgeving.

Laten we eens naar ons leven kijken. Ruw weg zijn er drie manieren van leven: overleven, het managen van het leven (maakbaarheid van het leven) en ons leven ten volle leven in harmonie met wat diep in ons leeft en in harmonie met onze medemens, de natuur en de schepping als geheel.

Het is helaas waar dat miljoenen en miljoenen mensen voornamelijk aan het overleven zijn. Zorgen en angst omtrent voeding, huisvesting, veiligheid en gezondheid, vullen dagelijks de geest van deze mensen. Veelal met weinig hoop op verbetering. Het is een gruwelijke situatie en wij zijn maar heel beperkt in staat om te helpen.

In de ‘ontwikkelde’, ‘rijke’ delen van de wereld, waar ook onze samenleving toe behoort, is iets anders aan de hand. Het economisch denken en het management-denken hebben ons wereldbeeld gevormd en onze manier van denken sterk beïnvloed. Wij zijn er bijna allemaal door besmet geraakt. Dit denken denkt in succes termen die horen bij onze manier van kijken naar de economie: succes is winst maken, de economie moet als maar groeien, de koopkracht moet ieder jaar toenemen etc. Dit betekent dat we meer en meer moeten consumeren, terwijl de kosten lager en lager moeten worden, zodat de marge (winst) groter wordt. Het management denken probeert de wereld ‘maakbaar’ te maken en het leven op te delen in processen die ‘gemanaged’ kunnen worden. Het heilig woord van de manager is: efficiency. Zo organiseren we ook ons eigen leven en dat van anderen: we leven van examen naar examen, van opleiding naar opleiding en van baan naar baan. We beginnen met een klein huis en verhuizen meerdere malen naar een steeds ‘betere’ woning en hetzelfde geldt voor onze auto en andere bezittingen. En dan zijn we volgens het ‘oog van de wereld’ succesvol. Echter, dit type denken ligt ook ten grondslag aan de problemen waarin wij ons nu bevinden. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die zien dat dit type denken niet in staat is om de problemen op te lossen. Daarvoor hebben we een ander type denken nodig.

De oude filosofieën willen niets liever dan je deze ‘andere’ manier van denken te leren. De mens is meer dan een ‘homo economicus’: hij is een sociaal en creatief wezen. Hij wil in contact komen met andere mensen en met zijn omgeving en dan zijn of haar talenten inzetten. Zo creëert hij meerwaarde en geeft betekenis aan zijn of haar leven. Deze manier van leven gaat verder dan geld verdienen en het streven naar materiële rijkdom. Een materiële basis is belangrijk, dat zal ik niet ontkennen, maar het streven naar steeds meer geld en bezit, is zinloos en werkt de ongelijkheid en verdeeldheid tussen mensen alleen maar in de hand.

De manier van denken die gebaseerd is op de universele wetten, is niet moeilijk. Al deze wetten zijn terug te voeren op het principe dat je vanuit je innerlijke kracht (of licht) moet leven en niet vanuit angst of vanuit een tekort. Het zoeken en in verbinding komen en blijven met deze innerlijke kracht is het domein van de filosofie en van de meditatie. Meditatie is hierbij niet een techniek, maar een manier van leven. Het helpt je om in harmonie met jezelf en met je omgeving te leven.

Het is de hoogste tijd om een ‘andere’ manier van denken te leren. De oude manier van denken zal de problemen niet oplossen. Als je nieuwsgierig bent naar hoe dit te leren is en je wil je (verder) verdiepen in de meditatie, bezoek dan onze website: klik hier voor meer informatie over de filosofie van onze Leerweg en hier voor de Online meditatiecursus

Als je wil reageren of je hebt vragen, stuur dan een mailtje naar: info@filosofieenmeditatie.nl

Benefietconcert door Frédéric Voorn

Beste allen,

Ik hoop dat jullie gezond zijn en goed met de nieuwe situatie om kunnen gaan. Voor iedereen, en zeker ook voor mensen in mijn beroep, zijn het vreemde tijden. In de afgelopen week heb ik geleerd om les te geven via skype en zoom. Al mijn concerten zijn natuurlijk afgelast, maar gisteren heb ik voor een ouderenhuis in Brummen een concert op afstand gegeven:

via zoom gaf ik vanuit mijn woonkamer een concert en dat is iedereen goed bevallen. Dankzij vriend en geluidstechnicus Marc Schrader, met wie ik mijn afgelopen drie CD’s heb opgenomen, kan ik nu mijn woonkamer ombouwen tot een ware geluidsstudio, compleet met microfoons, statieven en een mengpaneel. Het geluid is prima. Zonder deze technische hulpmiddelen klinkt een zoom of skypeconcert niet al te best, maar zo krijg je wel een goede kwaliteit.

Dit bracht me op het volgende idee: aanstaande vrijdagavond, 3 april geef ik om 20:45 uur een concert via zoom en daar wil ik jullie graag voor uitnodigen. Het concert duurt een half uur en is een benefietconcert, ten bate van de Voedselbank. Door het vele hamsteren moet de Voedselbank nu zelf eten gaan kopen, omdat de supermarkten niets meer over hebben.

Een goed doel, lijkt me. Ik geef het concert en jullie doneren na afloop iets aan De Voedselbank. Rekeningnummer volgt nog. Als je dit concert graag wilt bijwonen dan moet je me even je emailadres sturen. Op vrijdagavond zal ik via zoom contact met je maken: je krijgt dan van mij een email met een linkje waar je op moet klikken en zoom installeert zich verder vanzelf.

Willen jullie dit concert vanuit je eigen luie stoel bijwonen? Laat het me dan even weten. Ik heb plaats voor 50 mensen. Tijdens het concert zal ik vooral mijn eigen muziek spelen en ook een en ander laten horen van mijn nieuwste CD Savitri, die na de zomer zal uitkomen. Nog niet eerder gehoord: het wordt dus ook nog eens een wereldpremière!

Ik zie jullie reactie graag tegemoet. Zegt het voort!

Met vriendelijke groeten,

Frederic Voorn

Opgave: fredericvoorn@xs4all.nl