Kintsugi: Scherven van herinnering

Kinsugi workshop

Onlangs heb ik een Kintsugi workshop mogen geven aan twee dames die al jarenlang goed bevriend zijn met elkaar. Zij zijn beiden ongeveer 20jaar geleden deelnemers geweest in een van onze groepen. Ik maakte deel uit van die groep als assistent en gastvrouw en zorgde voor de ‘omlijsting’ door het zorgen van o.a. koffie en thee. Dat maakte dit weerzien speciaal en gaf het bij voorbaat al een gouden randje.
Ik wil deze bijzondere ontmoeting en ervaring graag met jullie delen.

Ik startte de workshop met een gebruikelijke stilte-oefening en vroeg vervolgens wat de dames hadden meegenomen aan serviesgoed of aardewerk wat in scherven uiteen mocht vallen.
J. had een voor haar dierbare aardewerken schaal meegenomen die haar zuster speciaal voor haar gemaakt had. Deze zus was pottenbakster en verstond haar vak. Het was een prachtig gemêleerde koningsblauwe geglazuurde schaal die zij nog regelmatig gebruikte om iets uit te presenteren aan haar visite of om fruit op te leggen.

Hoe te beginnen?

Haar lef om deze schaal in te durven zetten met de overtuiging dat die dan nóg mooier zou worden vond ik bewonderenswaardig en het was zelfs voor mij een mooi leermoment.
De Kintsugi-weg kan op verschillende manieren starten; je kunt je gekozen voorwerp ‘loslaten’ door het uit je handen te laten vallen op een stenen ondergrond. Wij kozen er voor om het voorwerp in een doek te wikkelen en er dan met een hamer een (soms noodzakelijke ferme) klap op te geven. Alles wat je doet, doe je altijd met een bepaalde intentie. J. ging zeer gedoseerd en liefdevol met de hamer te werk. Het mag geen rol spelen bij Kintsugi maar het werden een paar mooie brokken waar zij mee kon starten.

H. had gekozen voor een voor haar ‘oud’ schoteltje uit haar keuken. Dat gebruikte zij bij het afdekken van restjes voedsel. Het was voor haar heel praktisch maar verder had het voor haar geen enkele waarde zei ze. Ze wilde het proces van Kintsugi gewoon een keertje meemaken.
H. was de 90 jaar al gepasseerd. Haar schoteltje bleek ook van een soortgelijke degelijke en solide kwaliteit te zijn. Dit zorgde ervoor dat zij een aantal keren flinke klappen met de hamer moest geven voor het oude schoteltje zich uiteindelijk gewonnen gaf en in een behoorlijk aantal scherven uit haar doek tevoorschijn kwam.

Puzzelen en leren accepteren

Beiden gingen met de nodige uitleg over hoe te lijmen aan de slag. Ieder vanuit een eigen intentie.
De Koningsblauwe schaal gaf haar eigen uitdagingen vanwege haar grovere materiaal. Het schoteltje gaf veel gepuzzel over welk stukje nu waar moest. ‘Het niet meer passend krijgen, naden en kieren accepteren’, zo had ieder zijn eigen proces te gaan van accepteren en loslaten.
H. zei tijdens het lijmen tegen mij dat zij straks iets wilde delen over wat haar plotsklaps was overkomen tijdens het verlijmen.

Een oude herinnering komt boven

Toen zij haar scherven en kleinere brokjes zo een beetje aaneen had gekregen bracht deze aanblik haar zo’n vierentachtig jaar terug in de tijd. Als meisje van zes was zij zeer lelijk door een ruit gevallen. Dat had gemaakt dat haar hele wang gehavend was en in flarden hing.
Zoveel jaren terug was het bestaan van plastische chirurgie ondenkbaar. Daardoor werd haar wang aaneengehecht op een wijze dat er veel littekenweefsel ontstond. Dat heeft haar in haar jeugd veel verdriet gegeven.

Zij vond het zeer wonderlijk dat deze herinnering, waarvan zij dacht die een plekje te hebben gegeven zich zo plotsklaps bij haar aandiende door het zien van deze aaneengelijmde scherven. Ze vond het een mooi gegeven dat zij na ál deze jaren de toch pijnlijke herinnering met gouden lijnen mocht bedekken.

Hoe bijzonder is het om te merken dat Kintsugi het vermogen kan hebben om zelfs ‘wonden’ uit zo’n ver verleden nog te helen of te verzachten met gouden breuklijnen.

Dankbaar voor dit weerzien en de voedende ervaring gingen wij weer uiteen.

Zijn er vragen over Kintsugi, mail mij: rietjepool@gmail.com

Als je denkt dat je het weet, onderzoek dan nog eens

Voorwaarden om Upanishads te bestuderen

In mijn vorige blog heb ik al beschreven dat de oude Indiase Upanishads voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie zijn.  Veel Upanishads beschrijven een ethica (gedragsregels, disciplines etc.) die ‘vereist zijn’ of aanbevolen worden om de Upanishad te kunnen bestuderen. Het is een soort voorwaarde die noodzakelijk is om diep te kunnen doordringen in de tekst. Op zich geen bezwaar natuurlijk, maar hier gaat vaak iets mis. De voorwaarden worden vaak zo vertaald dat je niet erg enthousiast wordt om de disciplines en manier van leven op te pakken. Ook blijft vaak onduidelijk waarom het nodig is om aan deze voorwaarden te voldoen. Het gevolg is dat (jonge) mensen zich al snel afkeren van de Upanishads en dat is bijzonder jammer want ze hebben echte ‘levenslessen’ te vertellen die van groot nut zijn voor het vinden van je eigen weg in het leven en de kennis helpt je om ‘zelf na te gaan te denken’ i.p.v. achter ideeën en meningen van anderen aan te lopen.

Blijf onderzoeken

Ik zal zo een voorbeeld geven van een ethica die op het eerste gezicht niet veel mensen zal aanspreken, maar als je even geduld hebt, zal je zelf zien dat je erop een geheel andere manier naar kunt kijken. Eerst geef ik je een sleutel mee die mij erg geholpen heeft en nog steeds helpt. Hij komt uit de Kena Upanishad: Indien je denkt dat je Het kent, ken je slechts een klein deel. Wat je ervan kent is slechts de uiterlijke vorm of een godheid. Daarom, onderzoek (mediteer) verder. Het woord ‘godheid’ vraagt om verduidelijking. Met ‘godheid’ wordt hier bedoeld ‘een beeld van de werkelijkheid’ of een ‘conclusie van ‘zo is het’, al dan niet zelf gecreëerd of door cultuur en tijd bepaald. Het begrip ‘onderzoek’ of ‘mediteer’ is erg belangrijk. Ik kom er zo op terug.

Woorden moeten getransformeerd worden tot levende woorden

Er is een Upanishad die het probleem mooi beschrijft. In de Prashna Upanishad wordt beschreven hoe zes getalenteerde  jonge leerlingen aan de wijze Pippalâda hun vragen willen voorleggen in de hoop dat hij ze alles kan uitleggen. De wijze antwoordde op hun verzoek als volgt: : ‘Blijf een jaar bij mij, oefen u in tapas, brahmacârya en sraddhâ; stel dan jullie vragen en als ik het kan, zal ik zeker alles uitleggen.’

De wijze reikt ze vervolgens een ethica aan. Het stelt voor om één jaar te leven volgens deze ethica alvorens hij zal antwoorden op hun vragen. De woorden tapas, brahmacârya en sraddhâ worden meestal vertaald met ‘soberheid, kuisheid (of celibaat) en geloof’. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar deze woorden geven mij niet veel energie en zijn niet erg uitnodigend. Vreemd genoeg wordt in bijna geen commentaar of uitleg van de tekst aangegeven waarom deze kwaliteiten zo belangrijk zijn en hoe ze bijdragen aan een beter begrip van de antwoorden. Hoe kan het dat je door deze drie kwaliteiten te beoefenen diep kan doordringen in de kennis van de Upanishad?

Neem deze vertalingen niet klakkeloos aan. Leer zelf te denken. Onderzoek ze. spiegelen ze in je eigen leven. Kortom: neem ze mee in je meditatie.

Luister naar de woorden alsof het muziek is

De vertaling ‘soberheid, kuisheid en geloof’, zullen niet veel moderne mensen enthousiast maken. Geen wonder dat de Upanishads aan populariteit verliezen. Maar je kan er ook anders naar kijken:

Tapas heeft heel veel betekenissen: soberheid, ascese, maar ook discipline, ‘transformerende’ discipline, concentratie en meditatie.

Swami Brahmananda gaat diep in op het begrip tapas bij de studie van de Upanishads. Hij schrijft: ‘de hoogste vorm van tapas is concentratie van de geest op wat Brahman (God) is…’ Hij ziet en beleeft tapas als de ‘kennis van het Allerhoogste’, omdat tapas leidt tot het Allerhoogste. Tapas vertaalt hij dan ook met ‘meditatie’. Zijn aanmoediging is: beoefen tapas in de vorm van diepe meditatie vol geloof en vertrouwen. Dit vol geloof en vertrouwen zijn, is sraddhâ. Het is de voorwaarde voor de meditatie.

Brahmacârya: kuisheid of toch iets anders?

Tot slot brahmacârya, vaak vertaald met ‘kuisheid’ of ‘celibaat’. Maar het is meer: het is ook de eerste levensfase (asrama), de leerfase (tot ca. 25 jaar). In de Indiase traditie worden vier levensfasen onderscheiden. De eerste is die van leerling, van de jongeling die nog ongebonden is. De tweede fase is die van huisvader of huismoeder. Het gaat bij de studie van de Upanishads niet over wel of niet seks hebben. Dat heeft er niets mee te maken. Als het over wel of geen celibatair leven zou gaan, dan kan iedereen met een relatie of gezin wel stoppen met de studie van de Upanishads en dat zou ook betekenen dat zij geen toegang zouden hebben tot deze kennis.

Wel of geen seks is niet van toepassing voor de getalenteerde jonge ‘studenten’ die Pippalâda vragen willen stellen. Ik denk dat Pippalâda aan ze vraagt: blijf nog even student, wacht nog even met het starten van een gezin en blijf bij mij, gevestigd in diep geloof en vertrouwen dat je de kennis die je verlangt, zal ontvangen. Neem je vragen mee in je meditatie.

Brahmacârya heeft hier veel meer de betekenis van ‘heb je de tijd en ruimte om je volledig te wijden aan deze verheven kennis.’ Een gewoon mens is in onze wereld zo druk met relaties, gezin, werk, sport en andere activiteiten, dat er bijna geen tijd en ruimte is om diep te duiken in de kennis van de Upanishads. Er wordt dus gevraagd: creëer eerst tijd en ruimte en stel dan je vragen.

In India hebben we swami Krishnanada leren kennen in de Sivananda Ashram in Rishikesh. Er is een leuke anekdote die betrekking heeft op onze definitie van brahmacârya. Eens was er een buitenlander die aan de swami vroeg: ‘kunt u mij vertellen wat yoga is?’ Hij vertelde erbij dat hij weinig tijd had, want hij moest zijn vliegtuig halen om naar huis terug te keren. Swami Krishnananda antwoordde hem: ‘ga eerst je vliegtuig halen en ga naar huis. Kom terug als je tijd hebt, dan zal ik je vraag beantwoorden.’

Het belang van retraites

Wij hebben het meestal druk en hebben weinig tijd. Toch is het belangrijk om voor jezelf tijd in te ruimen en af en toe een retraite in te lassen. Dan ben je even helemaal ‘vrij’ en kun je je wijden aan dit soort kennis. Even een aantal dagen tijd voor ‘jezelf’ waar geen afleiding is en weinig prikkels zijn. Waar veiligheid is en waar je helemaal jezelf mag zijn. Dat is ‘moderne’ brahmacârya, het is de voorwaarde creëren om je met deze kennis bezig te kunnen houden en zelf te ervaren wat deze oude kennis je te vertellen heeft en hoe je haar kunt gebruiken in je eigen leven. Dit is één van de redenen waarom wij retraites organiseren.

Blijf onderzoeken of blijf mediteren. Kijk wat in je resoneert en wees niet te tevreden met alleen maar vertalingen. Woorden moeten je energie geven en je moet ze kunnen leven. Dan kunnen ze je inspireren en kan je in verbinding komen met de kennis die ‘voorbij de woorden gaat’ en deze gebruiken in je dagelijks leven.

Wil je reageren? Stuur dan een mailtje naar info@filosofieenmeditatie.nl 

 

De Kennis van de Upanishads, haar boodschap voor de moderne mens

Upanishads

Nu ik mijzelf weer helemaal mag onderdompelen in het schrijven van boeken, heb ik ook de gelegenheid om de grote commentaren op de oude Indiase teksten te lezen. In het bijzonder die van de Upanishads. Heerlijk om te doen. Ze behoren tot de oudste filosofische geschriften en maken deel uit van de Vedische traditie. Er zijn prachtige commentaren op de Upanishads geschreven van beroemde swami’s die een groot deel van hun leven gewijd hebben aan de kennis die in deze oude geschriften te vinden is.

Een punt van zorg

Bij mijn studie kwam ik ook de commentaren tegen van Swami Chinmayanada, die mij erg aanspreken. Echter, ik ontdekte ook dat hij meermalen zijn zorg uitsprak over het feit dat steeds minder mensen, ook in India, geïnteresseerd zijn in deze werken. De grote verhalen daarentegen, zoals de Mahabharata en Ramayana, genieten nog grote belangstelling, maar de filosofische werken zoals de Upanishads, blijkbaar steeds minder. Wat is er aan de hand?

De populariteit van de Bhagavad Gita

Eén van de werken die wel heel populair is, is de Bhagavad Gita. Dit werk behoort tot de groep van de meest vertaalde werken en blijft een onuitputtelijke bron van kennis voor veel mensen in Oost en West. Waarom is de Bhagavad Gita wel en zijn de Upanishads zoveel minder populair? De Bhagavad Gita is weliswaar formeel geen Upanishad, hij wordt vaak wel gerekend tot hetzelfde type geschrift. Er zijn grote parallellen te vinden tussen de Bhagavad Gita en de Upanishads.

Gericht zijn op het verleden

Op mijn zoektocht naar de tijdloze, universele kennis die in de Upanishads te vinden is en bij het lezen van de verschillende grote commentaren, kwam ik iets tegen, dat voor mij een ‘wake-up call’ was. Vele studies van de Upanishads gaan over de taal, de vertalingen en wat de ‘juiste’ vertaling is. Echter, de verzen zijn alleen met het verstand te vertalen. Althans dat levert wel een zin op, maar daar zit dan meestal weinig ‘muziek’ in. De zin loopt niet lekker en de tekst ‘resoneert’ niet. Het effect is dat je verstandelijk wel iets begrijpt, maar dat je er geen energie en fonkels in je ogen van krijgt. De commentaren op de Upanishads zijn veelal gericht op het verleden. Ze beschrijven wat er vroeger gaande was, hoe men vroeger naar bepaalde zaken keek en zonder dat het hardop gezegd wordt, lijkt dat ‘vroeger’ het ideale plaatje te zijn. Wat je veel minder of helemaal niet ziet, is dat beschreven wordt wat de boodschap is voor de moderne mens.

Dit probleem is niet exclusief voor de studie van de Upanishads. Voor steeds meer geschriften, inclusief de Christelijke geldt, dat de boodschap voor het heden en voor de toekomst, vaag is. De meeste tijd gaat zitten in de bestudering van het verleden, wat er ‘eigenlijk’ bedoeld wordt met de woorden, maar wat we er nu mee moeten in deze tijd, blijft veelal onduidelijk. Mensen zijn veelal onzeker, over waarom ze leven, wat ze moeten en niet moeten doen, wat de toekomst brengen zal etc. Wat is nu de boodschap van de oude geschriften voor deze mensen?

De boodschap voor de mens hier en nu

Hier zie je meteen een verschil met bijvoorbeeld de Bhagavad Gita. De Bhagavad Gita beschrijft 18 yoga’s (wegen tot éénwording). Voor bijna iedere situatie in het leven is er wel iets te vinden dat op jouw situatie betrekking heeft. Het lijkt soms wel alsof de Bhagavad Gita speciaal voor jou is geschreven. En als de situatie verandert, dan ‘verandert’ de Bhagavad Gita mee. Hoe wonderlijk.

De studie van de Upanishads heeft mij geleerd dat deze geschriften op een vergelijkbare wijze geschreven zijn en dat een boodschap voor ieder mens aanwezig is. Ze zitten er vol mee. Je moet dit natuurlijk wel even ontdekken. Het ligt er niet open en bloot. Je moet er een inspanning voor leveren, maar dan heb je ook wat.

Wat leren we hier nu van? Voor mij zit er een belangrijke les in: Filosofie uit Oost en West moet bijdragen aan de ‘empowerment’ van de moderne mens. Met ‘empowerment’ wordt hier bedoeld ‘het versterken van je vermogen en mogelijkheden om (meer) regie te krijgen over je eigen leven en keuzes te maken die in lijn zijn met wie je werkelijk bent’. Dat is de boodschap van alle grote levensfilosofieën en religies: hoe de mens op zijn of haar eigen benen te zetten, helpen om in harmonie met zichzelf en zijn omgeving te leven en het leven ten volle te leven.

Hoe draagt de kennis bij aan de ’empowerment’ van mensen?

Als deze boodschap niet overkomt en we blijven steken in de betekenis van de woorden, die we meestal niet als richtlijn kunnen gebruiken in de praktijk van alledag en we kunnen ze niet praktisch vertalen, dan doen we ons werk niet goed. Voor mijzelf is dit ook een mooi spirituele discipline. Bij het schrijven van het boek ‘De Kennis van de Upanishads, haar boodschap voor de moderne mens’, probeer ik mij bij iedere zin af te vragen: wat draagt deze kennis bij aan het op hun eigen benen zetten van mensen en wat draagt deze kennis bij aan het vermogen van mensen om keuzes te maken en beslissingen te nemen die in lijn zijn met hun ware natuur en hoe draagt zij bij aan een harmonieuzere samenleving. Kortom: hoe dragen de Upanishads bij aan de empowerment van mensen?

Als je zo naar de Upanishads kijkt, lijkt het wel of je in een schatkamer loopt. Zoveel rijkdom, zoveel kennis en zoveel praktische aanwijzingen. Je zal zien dat deze kennis, die ook in zoveel andere tradities en geschriften te vinden is, een grote hulp is bij het vinden en gaan van de eigen weg in het leven. Ik hoop het boek snel klaar te hebben, dan kan je het zelf ook ervaren. Nog even geduld.

Wil je reageren? Stuur mij dan een mailtje. Het adres is: info@filosofieenmeditatie.nl

Deuren kijken

Kennis van de Upanishads

Als ik deze blog schrijf, ben ik druk bezig een boek te schrijven over ‘de kennis in de Upanishads. Haar betekenis voor de moderne mens’. De Upanishads zijn voor mijn een haast onuitputtelijke bron van inspiratie en het zou mooi zijn om iets van mijn liefde voor de Upanishads over te kunnen brengen. Dat is echter niet zo eenvoudig, omdat de Upanishads behoren tot de oudste geschriften van de Indiase traditie en onderdeel uitmaken van de Veda’s. Dat maakt dat de taal en de beelden die gebruikt worden nogal ‘exotisch’ zijn en lang niet gemakkelijk te begrijpen en aan te voelen. Ik ga het toch proberen in mijn nieuwe boek, maar jullie moeten nog even geduld hebben, want het is nog niet af.

Het begrip ‘dâma’

Tijdens het schrijven kwam ik echter iets interessants tegen dat ik nu alvast wil delen met jullie. Er zijn een paar begrippen die erg belangrijk zijn, maar ik ben bang dat wij daar vaak een verkeerd of beperkt beeld bij hebben. Je komt heel vaak tegen bij de studie van de Upanishads, de Bhagavad Gita en andere geschriften dat je een bepaalde ‘deugd’ moet ontwikkelen die genoemd wordt ‘het beheersen van je zintuigen’ of het ‘terugtrekken van je zintuigen’, Het blijft alleen onduidelijk wat hiermee bedoeld wordt. Vaak betekent het in de praktijk dat je niet naar bepaalde dingen mag kijken of luisteren, dat je een ‘prikkelarme’ omgeving moet opzoeken etc.

Maar er lijkt iets niet te kloppen: steeds weer wordt gezegd in diezelfde geschriften dat de gehele schepping doordrongen is door het Absolute, het goddelijke en vol is van schoonheid, harmonie, kortom glorievol is. Maar als je je zintuigen afwend van de schepping, hoe kom je dan in contact met deze schoonheid en glorie? Hier lijkt iets mis te gaan.

‘Do’s’ en ‘dont’s’

Ook onze eigen cultuur zit vol met ‘do’s’ en ‘dont’s’. De mens werd lang gezien als een ‘zondig’ wezen waar wat aangedaan moest worden. Als we kijken naar de geschiedenis van onze cultuur en religie zien we heel veel onderdrukking: genieten was verdacht, seksualiteit iets vies waar je maar beter niet over sprak, plezier maken ook graag met mate. Hoe zijn al deze dingen, die eeuwen lang de mens hebben beïnvloed te rijmen met de schoonheid, straling en glorie van het Absolute of goddelijke?

Een nieuwe manier om naar ‘beheersing van je zintuigen’ te kijken

Ik denk dat het waard is om nog een keer heel mild en ‘nieuw’ naar dit begrip te kijken. Bij de studie van de Upanishads, neem je dan zo’n begrip mee in je meditatie en je kijkt wat er bovenkomt en hoe dit past in de context van de studie. Hoe past het bij het ‘doordringen’ in de kennis van de Upanishad? In de loop van vele jaren, begon ik ‘het beheersen van je zintuigen’ meer te zien als het ‘zuiveren van je zintuigen’ of je ‘zintuigen tot rust brengen’. Hier heb ik een ervaring mee die ik graag wil delen. Het is heel persoonlijk, maar het illustreert hopelijk wat ik bedoel.

Florence en ‘deuren kijken’

Vanaf mijn 18e ben ik dol op Florence. Ik vind het één van de mooiste steden en ik ben ook dol op de kunst die hier zo overvloedig aanwezig is. Er is zoveel moois te zien en te ontdekken op zo’n klein oppervlak. Het is ongelofelijk. Maar het gevaar is dat je veel te veel tot je neemt. Het is dan alsof je te veel eet en dan word je ziek. Florence is een enorm ‘buffet van kunst’. Bij het ‘nuttigen’ van dit buffet moet je maat houden.

Toen ik voor het eerst naar Florence ging, kreeg ik een boekje onder ogen waarin de schrijver (helaas ben ik zijn naam vergeten) waarschuwde voor het ‘gevaar’ van je blootstellen aan te veel kunst. Maar hij had een tip. Hij raadde aan om eerst je zintuigen en in het bijzonder je ogen te ‘zuiveren’. Hoe moet dit dan? Hij schreef dat je het beste de eerste dag in Florence niet te veel doet. Een beetje rondwandelen en niet te veel nieuwe dingen bekijken. Hij raadde deze ‘oefening’ aan: ‘ga eens deuren kijken’. Florence heeft veel oude gebouwen en er zijn veel oude deuren. Iedere deur is anders. Er zijn grote deuren en kleine, luxe deuren en deuren die oud en kapot zijn. De oefening was: wandel door een paar straatjes waar het niet te druk is (op zich al een kunst om die in Florence te vinden) en kijk alleen maar naar deuren. Ik heb dit gedaan (en doe het nog als ik in Florence kom) en het had een wonderlijke uitwerking. Het lijkt wel of je ogen tot rust komen. Je gaat ook steeds meer details zien. Het lijkt alsof iedere deur zijn eigen verhaal heeft en je dit op de een of andere manier probeert te vertellen. Dan moet je natuurlijk wel even de tijd nemen om naar dit verhaal te luisteren.

Even rust voor je verder gaat

Als je zo een half of heel uur hebt gewandeld en je neemt even iets te drinken op een terrasje en gaat daarna naar een museum, dan ervaar je de uitwerking van deze oefening. De schrijver van het boekje raadde ook aan om niet te veel te gaan bekijken in een museum. Dat is wel een uitdaging, want het is niet gemakkelijk om aan een kaartje (dat behoorlijk duur is) te kopen en dan ga je ook nog naar maar een paar zalen toe. Een goede Nederlander wil waar voor zijn geld en probeert het liefst zoveel mogelijk te zien. Ik raad je toch aan om het een keer niet te doen. Een paar mooie schilderijen of fresco’s en dan rust.

Je zintuigen tot rust brengen

Deze tips kan je ook toepassen bij je studie van Upanishads of andere geschriften. Je zintuigen (niet alleen je ogen) tot rust laten komen, dan te kijken, te luisteren, te ruiken, te proeven of te voelen, afhankelijk wat het meest voor de hand ligt, dan niet te veel indrukken opdoen en je zal zien dat je zintuigen veel scherper en intenser waarnemen. Wat een verschil.

Dit ‘tot rust brengen van je zintuigen’ is niet je afkeren van de zintuiglijke wereld; het is er op een verstandige manier mee omgaan. Het zou goed zijn als wij iets meer zorg en aandacht aan onze zintuigen zouden besteden. Ze zijn zo mooi en kunnen zo veel, maar we gaan er niet altijd respectvol mee om. Deuren kijken is een spirituele oefening om respect te krijgen voor het mooie instrument, je zintuigen, dat je gekregen hebt. Als je deze oefening ook toepast bij je studie, zal je heel andere kennis ontdekken in de prachtige geschriften die de mensheid rijk is.

Reageren? Stuur een mailtje naar info@filosofieenmeditatie.nl

De wijsheid van Hanuman

Hanuman is een buitengewoon wijze aap, maar hoe komt hij aan die wijsheid? Het verhaal daarover is zeer interessant.

In zijn jonge jaren hoort Hanuman dat de Zon alles weet wat er te weten valt. Hij gaat naar de Zon met het verzoek om alles te leren wat de Zon weet. De Zon zegt: ‘Prima, maar het zal wel tijdens mijn werk moeten, dus dan neem ik je mee op mijn Zonnewagen. En daar kan het behoorlijk heet worden. Hanuman zegt: geen probleem’, en hij rijdt twee dagen met de Zon mee op diens wagen. Zo leert hij alles wat de Zon weet.

Dit verhaal werpt een belangrijke vraag op: Je kunt wel kennis willen hebben, maar ben je ook bereid de hitte te verdragen? Dit is een vraag die je voor jezelf kunt overwegen.

Want kennis is niet vrijblijvend. Met kennis komt verantwoordelijkheid en werk. Kennis schept de verplichting om je leven zo in te richten dat je ook volgens die kennis kunt leven. En dat is  een hele uitdaging, want je zult daarom misschien gewoontepatronen los moeten laten waar je aan gehecht bent. Je bent bereid om te aanvaarden dat vanaf nu alles anders kan worden. Dat vergt best veel discipline en scherpte. Dat is waar de hitte -onder andere- voor staat. Ben je bereid?

Als je eenmaal bereid bent, opent zich de mogelijkheid om de kennis om te zetten in wijsheid. Dat doe je door de kennis in praktijk te brengen en te kijken wat het met je doet. Zo wordt theorie doorleefde kennis. En hier ligt de grote kracht van Hanuman.

Want Hanuman laat het niet bij de theorie maar gaat met de kennis aan de slag. Op de manier waarop hij dat doet is hij voor miljoenen een voorbeeld geweest en ook nu nog inspireert hij velen op het pad van actieve spirituele ontwikkeling, het pad van karma yoga. Als je wil weten hoe je je kennis in praktijk moet brengen geeft Hanuman de gouden tips. Eenvoudig en direct.

Wil je ook geïnspireerd worden door het voorbeeld van Hanuman? Doe dan mee aan de Hanuman-retraite van 29 augustus tot 4 september. Meer info of aanmelden? Zie:

https://dedriewerelden.nl/retraite-2/

en

https://filosofieenmeditatie.nl/events/inspiratieweek-hanuman-de-spirituele-held/?v=796834e7a283

Alex Krappen

Wil je reageren? Stuur een mailtje naar: info@filosofieenmeditatie.nl